Iedereen hele fijne feestdagen en op naar een nieuw jaar! Dat we weer veel mogen schrijven!
2025 is alweer bijna voorbij. Een bewogen jaar voor velen van ons. Zo ook voor mij. In januari kwam mijn derde boek bij Zilverbron uit. Met de titel ‘Hart vol Duisternis’ luidde hij mijn nieuwe schrijfjaar in. Op naar deel vier van vijf!
Toen kwam het nieuws dat het vierde deel het laatste deel is dat mijn redacteur zou redigeren. Meteen sloeg de paniek toe. Wie gaat dan mijn laatste deel doen? Want Natascha doet het hartstikke goed. Ze is duidelijk, heeft een strakke planning en leeft mee. De vraag wie ik dan als redacteur voor het laatste boek krijg heeft me echt slapeloze nachten bezorgd. Want geloof me, collega’s van mij hebben niet zo veel geluk dat ze een vlotte redactie hebben. Ik lag uren te malen hoe ik dit aan moest pakken. Zal ik van dit deel dan het slotdeel maken? Dat zou ook een optie kunnen zijn. Tijdens het schrijven besloot ik toch voor vijf delen te gaan en schreef ik boek 4 af. Dan zou ik wel zien wanneer mijn vijfde deel het levenslicht zag. Al zou dat jaren duren…
De redactie van dit vierde boek ging vlot. Tot we halverwege waren en overlegden over de verhaallijn. Ik had er veel opvulling ingezet, stukken die je als lezer echt kon missen. Op dat moment besloten we dat dit vierde deel het slotdeel zou worden. Er was veel dat geschrapt kon worden en de vaart zat in de gebeurtenissen. Het einde van het verhaal kon niet meer op zich laten wachten. Dat kon ik de lezers niet aandoen.
Op zich had dat geen probleem hoeven zijn, ware het niet dat mijn schrijven begon als iets therapeutisch. Ik was ingesteld op vijf boeken, dus nog een jaar te gaan. Nu dus niet meer, ik moest me ertoe zetten om het verhaal voor een deadline af te maken. Een project van ruim 25 jaar moest ik dit jaar afronden. Mezelf tot schrijven te zetten was een kwelling. De drempel was zo groot dat ik er bijna weer een terugval door kreeg. Bijna, dus niet helemaal. Mensen die me persoonlijk kennen weten wat het afmaken van deze boekenserie voor mij betekende: het was ooit het laatste dat ik wilde doen. Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen die me steunen en me steeds een schop onder mijn kont geven om door te gaan. Vooral de dames van de groep waarmee ik schrijf motiveerden me keer op keer om door te gaan. Ook de lezers die wachten op het volgende deel en mij dat ook te kennen gaven, waren een deel van de positieve kracht achter mijn schrijven. Al waren het maar honderd woorden op een avond, dat was al genoeg.
En afgelopen dinsdag was het zover: ik schreef de laatste woorden van de eerste ‘poep’ versie van het einde van mijn boekenserie. Tijdens de redactie zal er vast nog wel het een en ander aan veranderen, maar het staat er. Een opluchting? Ja en nee. Ja, ik ben trots dat ik het afgemaakt heb! En nee, ik moet iets los gaan laten dat al zolang een functie in mijn leven had. Het schrijven van dit verhaal was therapeutisch, een stukje trauma-verwerking. Dit kan en mag ik gelukkig ook achter mij laten. Want komend jaar staat er iets nieuws, iets groots en iets moois te wachten!
Tijdens de afgelopen maanden gebeurde er nog iets heel anders… de liefde keerde terug in mijn leven. Als een donderslag bij heldere hemel. Hij was er opeens. Geheel onverwachts. Doodeng eigenlijk. Het enige dat ik wilde doen is mezelf verstoppen, want dit kan toch niet voor mij bestemd zijn? Ondertussen weet ik wel beter en geniet ik van ieder moment dat we samen mogen doorbrengen. Het hielp me ook de laatste loodjes te schrijven. Het doemscenario dat ik voor het verhaal bedacht had, kreeg daardoor niet de vorm die ik in eerste instantie in mijn hoofd had. Gelukkig maar…
De serie is af. Ik hoop van harte dat het vierde deel voor april gerealiseerd is. In het eerste weekend van april 2026 sta ik op het evenement Fantasy Festival Ter Apel voor het eerst met de afgeronde serie!
Met dit boek sluit ik iets af. Er komt ruimte voor nieuwe dingen. Mooie dingen.
Hoop ik. Want je weet natuurlijk nooit hoe het loopt.
Ik wens jullie alle kracht, liefde en positieve dingen voor het nieuwe jaar.
Liefs Marieke
